Historia

Poznaj historię naszej parafii.

Poręby Dymarskie od wieków należały do parafii Cmolas. Jednak z powodu odległości do kościoła, jaką mieli do pokonania mieszkańcy (6 ? 11 km), od 1971 r. w domu Pani Marii Czachor zorganizowano kaplicę, w której ks. Jan Kos zaczął odprawiać niedzielne Msze św. On również pełnił obowiązki katechety w szkole. Była to pierwsza kaplica w Porębach, mieszkańcy jednak myśleli o własnym kościele.

W 1973 r. powstała idea przeniesienia opustoszałego kościółka szpitalnego z Cmolasu. Ks. Jagło 5 XII 1973 r. zwrócił się do Kurii Diecezjalnej w Tarnowie z pismem w tej sprawie. Wydział do Spraw Wyznań Urzędu Wojewódzkiego w Rzeszowie 14 VI 1977 r. wydał zgodę, pozostawiając dowolność wyboru kościoła. W Cmolasie oprócz niewielkiego kościółka szpitalnego był jeszcze opustoszały od lat 60-tych XVII-wieczny kościół parafialny. Zdecydowano się na przeniesienie tej, dużo większej świątyni, która była trzecim już kościołem parafialnym w Cmolasie. Pierwszy miał ulec pożarowi w 1529 r., drugi ? spłonąć w czasie potopu szwedzkiego w 1656 r.

Kościół pod wezwaniem św. Stanisława i św. Wojciecha został wzniesiony w latach 1656 ? 1660 staraniem ówczesnego proboszcza Kaspra Snopkiewicza, co potwierdzały jego inicjały „X GS PC DM” (Ksiądz Gasparus Snopkiewicz Parochus Cmolasensis Decanus Mielesensis) oraz wyryta obok data „1660” na podprożu głównego portalu. Wyposażenie świątyni przypadło jednak głównie na okres jego następcy, ks. Grzegorza Mrzygłockiego, którego podobizna widnieje na obrazie św. Grzegorza. Kościół został konsekrowany w 1674 r. przez sufragana krakowskiego bpa Mikołaja Oborskiego. Zachował się dokument konsekracyjny pisany na ozdobnej desce w języku łacińskim. Bryłę kościoła nakrywają wyniosłe i strome dachy, a szczególny akcent stanowi wieża ? dzwonnica dodana w 1735 r. o namiotowym, łamanym hełmie. Kościół rozbudowany był przed 1735 r., a odnawiany w latach 1857 i 1900 ? 1902. Wnętrze świątyni zawiera bogate figuralne malowidła ścienne (polichromia) z 2 poł. XVII w. Na ścianie północnej widoczne są sceny: Zwiastowanie NMP, Nawiedzenie św. Elżbiety, Boże Narodzenie, Pokłon Trzech Króli; na południowej zaś: Chrzest Chrystusa oraz postacie św. Piotra i św. Pawła. Ołtarz główny pochodzący z 2 poł. XVII w. jest trójdzielny. Część środkowa ? ujęta dwiema parami kolumn wspierających fragmenty belkowania, natomiast pola boczne są ujęte kolumnami i uchami z ornamentów małżowinowo-chrząstkowych. W uchach znajdują się współczesne ołtarzowi rzeźby św. Mikołaja i nieznanego biskupa, a w zwieńczeniu anioły. W polu głównym obrazy: Matka Boska z Dzieciątkiem adorowana przez św. Stanisława i Wojciecha, a na zasuwie: Chrystus na krzyżu z 1874 r. Równie bogato urządzone są ołtarze boczne. W lewym ołtarzu w polu głównym obraz Matki Boskiej dającej szkaplerz św. Szymonowi Stock’owi; w zwieńczeniu rzeźba św. Michała Archanioła współczesna ołtarzowi. Drugi obraz: postać mężczyzny z krzyżem i książką i trzeci: św. Franciszek z grającym aniołem. W prawym ołtarzu obrazy: w polu środkowym św. Józef z Dzieciątkiem, w zwieńczeniu św. Grzegorz Wielki z postacią fundatora ks. Grzegorza Mrzygłockiego.

Po wybudowaniu nowego kościoła w Cmolasie dotychczasowy kościół parafialny, nieużywany od 1961 r., niszczał. Przy rozbiórce kościoła w czasie przenoszenia odkryto tę przepiękną polichromię z XVII w., która prawdopodobnie przy odnawianiu świątyni w latach 1900 ? 1902 została przykryta nowym tynkiem i nowymi malowidłami.

Państwo Ludwik i Maria Czachor oraz Państwo Wojciech i Helena Durak ofiarowali działki pod kościół. Z nominacji bpa Jerzego Ablewicza 23 VIII 1977 r. przybył do parafii Cmolas ks. Franciszek Motyka z poleceniem zorganizowania prac związanych z przenoszeniem kościoła. W III 1978 r. zatwierdzono lokalizację kościoła, a 13 VIII nastąpiło poświęcenie fundamentów. Przeniesienie kościoła zostało jednak opóźnione z powodu wyżej wspomnianego odkrycia starej polichromii. Dopiero wiosną 1979 r. przystąpiono do rozbiórki kościoła belka po belce, a 28 X tego samego roku bp Jerzy Ablewicz dokonał poświęcenia świątyni. Dekret o utworzeniu parafii w Porębach Dymarskich został wydany 14 I 1981 r., a pierwszym jej proboszczem biskup zamianował ks. Franciszka Motykę. Również w 1981 r. otwarto także cmentarz parafialny zlokalizowany koło przysiółka Wielkie Pole. Kolejnym wyzwaniem dla parafii była budowa plebani. W nowopowstałym budynku odbywały się oazy dla niepełnosprawnych. Obecnie także plebania służy jako Ośrodek Oazowy Diecezji Rzeszowskiej. W latach 1981-1993 wykonano jeszcze ogrodzenie kościoła, bp Piotr Bednarczyk poświęcił dzwony, rozpoczęto odnawianie polichromii w kościele oraz wybudowano zaplecze gospodarcze przy plebanii.

W latach 1993 ? 1999 proboszczem był ks. Antoni Bieszczad. Jego następcą w latach 1999 ? 2009 był ks. Tadeusz Kukulski. Wszyscy proboszczowie przykładali wielką wagę do konserwacji i renowacji zabytkowej świątyni. Odnowiono boczny ołtarz Matki Bożej (1993) oraz zabytkowy konfesjonał (1994). W 1996 r. poświęcona została kapliczka w przysiółku Dziuby, a w 1999 r. zakończono prace przy montażu nowych organów. W roku Jubileuszowym 2000 dokonano intronizacji obrazu Miłosierdzia Bożego i zainstalowane zostało ogrzewanie w kościele i na plebani, a rok później zakonserwowano pokrycie gontowe kościoła oraz ściany boczne, wymieniono zniszczone okna, wykonano metalową bramę wejściową do kościoła, a także dokonano konserwacji całego drewnianego ogrodzenia. W X 2002 r. parafię nawiedziła kopia obrazu MB Częstochowskiej, a w 2005 r. z okazji 25-lecia parafii ks. biskup Kazimierz Górny poświęcił odnowiony ołtarz główny oraz salę komputerową na plebanii. W 2006 r. ks. bp Ordynariusz dokonał wizytacji kanonicznej parafii, a także zamontowano odnowioną ambonę i chrzcielnicę.

Praca duszpasterska kapłana to jednak nie tylko troska o kościół jako budynek, ale przede wszystkim o Żywy Kościół, czyli o rozwój duchowy całej wspólnoty parafialnej. Owocem wiary i żywotności duchowej parafii były pierwsze prymicje ks. Rafała Tęczy 27 V 2007 roku.

Aktualnie proboszczem parafii jest ks. Krzysztof Wielgosz.